Dzieci bardzo często unikają mówienia o swoich problemach. Zrozumiałe jest, że nie chcą słuchać o tym, że muszą wziąć się w garść, przestać zachowywać się w określony sposób i poradzić sobie z doświadczanymi trudnościami. Kids’ Skills – Dam Radę! Jest metodą, która całkowicie zmienia tę perspektywę. Problem jest tu postrzegany jako zasób. Mierzenie się z nim jest okazją do poznawania swoich mocnych stron, wzmacniania samooceny oraz rozwijania umiejętności niezbędnych do radzenia sobie z nim, przydatnych również w życiu dorosłym.

Dorośli najczęściej postrzegają problemy i trudności, z jakimi mierzą się ich dzieci jako przejawy zaburzeń, które trzeba leczyć. Pogląd ten bardzo często jest wzmacniany przez np. nauczycieli, wychowawców lub innych specjalistów, którzy koncentrując się na deficytach w zachowaniu dziecka, utrwalają jego obraz jako: „trudnego”, „zdiagnozowanego” i w związku z tym sprawiającego poważne problemy. Istnieją też rodzice/opiekunowie, którzy bagatelizują trudności, z jakimi mierzą się ich pociechy, ponieważ z punktu widzenia dorosłego wydają się one błahe czy banalne. 

Warto jednak pamiętać, że dzieci nie są dorosłymi ludźmi. Myślą, czują i doświadczają różnych sytuacji w inny sposób, dlatego też poważne traktowanie problemów młodych ludzi jest niesamowicie ważne.

Dzieci bardzo często unikają mówienia o swoich problemach. Zrozumiałe jest, że nie chcą słuchać o tym, że muszą wziąć się w garść, przestać zachowywać się w określony sposób i poradzić sobie z doświadczanymi trudnościami. Kids’ Skills – Dam Radę! Jest metodą, która całkowicie zmienia tę perspektywę. Problem jest tu postrzegany jako zasób. Mierzenie się z nim jest okazją do poznawania swoich mocnych stron, wzmacniania samooceny oraz rozwijania umiejętności niezbędnych do radzenia sobie z nim, przydatnych również w życiu dorosłym.

Metoda ta jest oparta na Podejściu Skoncentrowanym na Rozwiązaniach. Jest niesamowicie pomocna w przezwyciężaniu problemów emocjonalnych i behawioralnych takich jak:

– Zaburzenia lękowe
– Niewłaściwe zachowania
– Zaburzenia koncentracji
– Agresja i wybuchy złości
– Złe nawyki
– Problemy z jedzeniem lub snem itp.

Została stworzona na początku XX wieku przez fińskiego psychiatrę i psychoterapeutę dr. Bena Furmana w Instytucie Terapii Krótkoterminowej w Helsinkach. Powstała z myślą o dzieciach w wieku 3-12 lat, lecz jej zasady stosuje się również w pracy z młodzieżą, a nawet osobami dorosłymi. Kluczową ideą tej metody jest przeformułowanie problemu na umiejętność, której można się nauczyć. Celem terapii jest pomoc dziecku w zdobyciu tej umiejętności, dzięki czemu będzie ono lepiej radzić sobie z doświadczaną trudnością. W proces ten angażowani są również rodzice/opiekunowie  oraz inne bliskie dziecku osoby. Dzięki temu wywierany jest wpływ na całą sieć kontaktów społecznych dziecka.

Terapia opiera się na kilkunastu krokach, przez które młody człowiek przechodzi wspólnie z terapeutą. Oprócz wspomnianego już wcześniej przełożenia problemu na umiejętność bardzo istotne jest również uświadomienie sobie korzyści, które wynikają z nauczenia się jej. W procesie terapii ogromny nacisk kładzie się także na poznanie i rozwój swoich mocnych stron, co sprzyja motywacji i osiągnięciu obranego celu.